Na czym polega wybaczanie sobie?

Na wybaczanie sobie składają się dwa etapy. Pierwszy z nich to dostrzeganie błędów we własnym postępowaniu. Przyznanie się do własnej niedoskonałości stanowi wskazówkę, co powinienem w sobie zmienić. To wstęp do wybaczania oznaczający, że nie unikam odpowiedzialności za niewłaściwe czyny i z całych sił staram się zmienić.

Jednak dopiero część druga - którą stanowi szczere przyrzeczenie, że więcej takich błędów nie będę popełniać - daje całkowite "rozgrzeszenie". By wejść w wybaczanie, trzeba pojąć, iż tak naprawdę każdy z nas znajduje się w duchowym żłobku, że daleko nam do doskonałości aniołów, że mamy prawo do błędów działań i występków, gdyż w ziemskiej szkole życia uczymy się najczęściej na własnych błędach.

Sedno wybaczania sobie stanowi szczera chęć poprawy i codzienna walka z własnymi słabościami - walka o konsekwentne i systematyczne wprowadzenie w swoim życiu zmian na lepsze. I nie dajmy się nabierać na kościelne rozgrzeszenie, gdyż żaden człowiek nie ma prawa odpuszczać win w imieniu drugiego człowieka. Tego prawa roztropnie pozbawił siebie nawet nasz stwórca - po śmierci bowiem oceniamy się sami, sami też odpuszczamy sobie winy. Również zbyt rygorystyczne, wyolbrzymianie oceny powoduje, że wikłamy się w duchowe, programowo zamykające nas ograniczenia.

Poprzez nadmierne poczucie winy dajemy bowiem zwieść się tym, którzy poprzez konflikt sumienia chcą przejąć nad nami kontrolę. Jedną z instytucji, która na rozbudowaniu w człowieku olbrzymiego poczucia winy od wieków robi doskonały interes, jest Kościół katolicki.